بررسی میزان همدلی دانشجویان دوره عمومی دندان پزشکی و دستیاران دندان پزشکی با بیماران در سال ۱۳۹۰

مقدمه: همدلی دندانپزشک و بیماران باعث افزایش مهارت های ارتباطی و رضایت آن ها و اثربخشی درمان های دندانپزشکی می گردد. ارتباط صحیح و همدلی بین دندان پزشک و گیرندگان خدمات دندانپزشکی یکی از دغدغه های  اساتید،  و مدیران و برنامه ریزان  آموزش  و گیرندگان خدمات دندان پزشکی می باشد.  هدف از مطالعه حاضر بررسی   میزان همدلی  در دانشجویان دوره عمومی و دستیاران دندانپزشکی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1390 با بیمارا نشان  بود. مواد و روش ها: در این مطالعه  مقطعی، 205 پرسشنامه توسط114 دانشجوی دوره عمومی و91 دستیار تخصصی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال تحصیلی 90 که بطور تصادفی از بین دانشجویان مقطع بالینی (سال های سوم تا ششم) و دستیاران رشته های تخصصی دندان پزشکی اصفهان انتخاب شده بودند تکمیل گردید. ابزار جمع آوری اطلاعات، نسخه فارسی پرسشنامه همدلی jefferson بود. اطلاعات شرکت کنندگان وارد نرم افزار کامپیوتری spss ویرایش 5/11 گردید. اطلاعات با کمک آزمون های t-test و anova و آزمون تعقیبی توکی و آمار های توصیفی تجزیه و تحلیل گردید. (05/0=α) یافته ها: میانگین نمره همدلی در دانشجویان مونث و مذکر بترتیب93/88، 24/88و دستیاران و دانشجویان دوره عمومی بترتیب 97/85 و 61/90 بود. میانگین نمره همدلی در دانشجویان مونث و مذکر و دوره عمومی دندانپزشکی با افزایش سنوات تحصیلی کاهش معناداری نداشتp=0.173,p=0.219).)  همچنین تفاوت  معناداری بین میانگین همدلی دانشجویان سال سوم دوره عمومی با دستیاران دندان پزشکی مشاهده گردید(.(p =0.00 نتیجه گیری: میزان همدلی براساس سنوات تحصیلی در دانشجویان دوره عمومی و دستیاران تخصصی با شرایط قابل انتظار (میزان همدلی120-140) تفاوت دارد. برنامه ریزی آموزشی برای تقویت فضای همدلی بین دانشجویان  و بیماران ضروری به نظر می رسد.